Dr. Black

บทนำ

“ได้โปรดช่วยเพื่อนฉันด้วยเถอะ! อาจ้าน” ชายหนุ่มที่ใบหน้ามีแต่แผลถลอกปอกเปิกเต็มไปหมดเผยให้รู้ว่าไปก่อเรื่องราวใหญ่โตมาคุกเข่าอ้อนวอนขอร้องต่อเพื่อนที่เขาคิดว่าสนิทที่สุด หยาดน้ำตาเม็ดโตร่วงหล่นเป็นสายไม่เท่านั้นสองแขนก็ยังกอดรัดขาของชายหนุ่มอีกคนที่เขาเรียกขานว่าอาจ้านเอาไว้จนแน่น

“บาดเจ็บก็ไปโรงบาลสิ มาขอร้องฉันทำไมกัน อาปิน!” น้ำเสียงแข็งกระด้างผสมความไม่พอใจอยู่หลายส่วน ชายหนุ่มร่างบอบบางกำลังพยายามแกะมือตุ๊กแกของผู้ได้ชื่อว่าเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กจนถึงบัดนี้ออก

“ถ้าไปได้คงไปนานแล้ว ช่วยฉันอีกสักครั้งเถอะนะ อาจ้าน ได้โปรด” ผู้ที่ถูกเรียกขานว่าอาจ้านอดเพิกเฉยต่อเสียงอวดครวญไม่ได้อีกต่อไป ร่างบางถอนหายใจออกมาด้วยความเหน็ดเหนื่อยก่อนจะลั่นคำถามออกไป

“คราวนี้ใครอีกล่ะ?” ดวงตากลมโตจ้องมองเพื่อนรักที่เอาแต่ร้องไห้ฟูมฟายอยู่หน้าหอพักของร่างบาง

“จี้หลี” อวิ้ปินผู้ก่อเรื่องใหญ่โตเอาไว้เอ่ยบอกกล่าวต่อเพื่อนที่เขาคิดว่าต้องช่วยเหลือปัดเป่าเรื่องร้ายแรงนี้ได้ “เขารวย บ้านเขารวยมากมีเงินจ่ายแน่นอน”

“ตกลง” สิ้นคำต่อรอง “เตรียมรถฉันจะไปเก็บของเดี๋ยวนี้ แต่คนไข้ที่ว่าต้องรวยจริงนะ ช่วงนี้ฉันต้องการใช้เงิน” พูดเสร็จร่างบางก็ก้าวเท้าวิ่งขึ้นหอพักชั้นสี่ของตนทันควัน ไม่ถึงห้านาทีเขาก็วิ่งกลับลงมาพร้อมกับเป้สะพายและการแต่งกายที่แปรเปลี่ยนไปจากเมื่อครู่สิ้นเชิง

ชายหนุ่มสูงร้อยแปดสิบกว่ามาในเสื้อแจ็กเกตสีดำ เสื้อยืดด้านในก็เป็นสีดำ กางเกงยีนก็สีดำและผ้าปิดจมูกชนิดแนบชิดเห็นแต่ดวงตากลมโตแวววาว

“ขึ้นมาเลย ดอกเตอร์แบล็ก!” รถเก๋งซีดานสีแดงรุ่นที่เรียกว่าคุณตาใช้ขับมาเทียบชิดขอบถนนพร้อมเปิดประตูด้านฝั่งตรงกันข้ามคนขับให้ ผู้ถูกเรียกขานนามว่าดอกเตอร์แบล็กพยักหน้ารับพร้อมก้าวขาขึ้นนั่งอย่างว่าง่าย

รถเก๋งสีแดงพุ่งทะยานเคลื่อนตัวออกไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับบทสนทนาของเพื่อนรักทั้งสองบนรถได้เกิดขึ้น ฟังดูแล้วเคร่งเครียดไม่น้อย

“อาปินนายไปก่อเรื่องอะไรมาอีกแล้วอาการคนนั้นเป็นอย่างไรถึงได้มาตามฉันไปดู” ดอกเตอร์แบล็กเอ่ยถามกับอวี้ปินผู้เป็นคนขับ

“พวกฉันแค่ไปเที่ยวแต่โชคไม่ดีเจอคู่อริสมัยม.ปลายเข้าพวกมันเลยเข้ามารุมพวกฉันนะ” อวี้ปินเล่าไปด้วยตาคมก็ต้องมองถนนหนทางไปด้วยเขาเหยียบเจ้าแก่แดงของตนเข็มไมล์ชี้ไปตรงเลขร้อยสิบ “จี้หลีถูกพวกมันแทง!”

“แผลลึกไหม?” ดอกเตอร์แบล็กสอบถามเพื่อตระเตรียมตัวทำการรักษาให้เร็วที่สุดก่อนที่หอในมหาลัยของเขาจะปิดห้ามเข้า

“ไม่รู้” ร่างบางหันขวับใส่เพื่อนรักด้วยสายตาแข็งกร้าวจนอวี้ปินต้องละความสนใจจากท้องถนนมาชี้แจง “รู้แต่ว่าเลือดไหลไม่หยุด” ดูจากอวี้ปินแล้วอาการของคนไข้ที่ดอกเตอร์แบล็กต้องไปรักษาจะหนักเอาการเดาจากใบหน้าซีดเผือดของเพื่อนรักและอาการเร่งรีบ มือที่สวมถุงมือยางเอาไว้ควักกระดาษกับปากกาขึ้นมาจากเป้สะพายเขียนตัวยาที่อวี้ปินต้องไปซื้อให้กับเขา เมื่อรถจอดสนิทอยู่หน้าที่พักของอวี้ปิน ดอกเตอร์แบล็กดึงกระดาษออกจากเล่มยื่นไปให้อวี้ปินพร้อมกันอธิบายคร่าวๆ ถึงตัวยา ส่วนอวี้ปินก็โยนกุญแจห้องของตนที่มีคนไข้อาการสาหัสนอนอยู่บนเตียงให้แลกกัน

ชายชุดดำทั้งชุดพร้อมสะพายเป้ก้าวเท้าวิ่งขึ้นตึกอพาทเม้นเก่าแก่มุ่งหน้าขึ้นไปชั้นสามห้องสามศูนย์หนึ่ง พอเปิดเข้าไปคนไข้ที่นอนอยู่บนเตียงของเจ้าของห้องผลัดลุกขึ้นมาพร้อมกับไม้เบสบอลชี้มายังเขา

“ดอกเตอร์แบล็ก!” จี้หลีเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงติดๆ ขัดๆ เขากับอวี้ปินชกต่อยกับอริศัตรูสมัยม.ปลายแต่ทว่าพวกมันเล่นไม่ซื่อ มีอริศัตรูหนึ่งในนั้นพกมีดเล่มเล็กแล้วแทงเขา

ชายชุดดำหรี่ตามองคนไข้ก็พบว่า ใบหน้าซีดเซียวมีแผลฟกช้ำสีม่วงเข้ม สีแดงอยู่กระจายเต็มไปทั่ว มือข้างหนึ่งกุมหน้าท้องด้านซ้ายเอาไว้เลือดสีแดงฉานไหลทะลักออกมาไม่หยุด นับว่าอวี้ปินยังพอมีความรู้ในการห้ามเลือดอยู่บ้างที่นำผ้าขนหนูมากดทับบาดแผลเอาไว้ ชายชุดดำแกะมือของจี้หลีออกแล้วบอกให้นอนตัวตรง

“นอนตรงไม่ได้เจ็บมาก” จี้หลีบอกกล่าว

“กินซะ!” ยาแก้ปวดชนิดแรงที่สุดเท่าที่จะหาซื้อได้ในร้านขายยาทั่วไปถูกยัดใส่ปากสองเม็ดด้วยกันตามด้วยน้ำเปล่า

“ให้ฉันกินอะไรเนี่ย? อวี้ปินหายหัวไปไหนวะ?” จี้หลีเริ่มโวยวายเพราะใครจากไหนไม่รู้มายุ่มย่ามกับเขา

“ยาแก้ปวดจะได้นอนตรงๆ ได้ไง ถ้าไม่เชื่อใจกันผมจะกลับเดี๋ยวนี้” ชายชุดดำทำท่าจะลุกขึ้น

“ไม่นะ!” จี้หลีดึงแขนเอาไว้

ชายชุดดำกวาดตามองหาสิ่งของ เขาคว้าหมอนที่รองหัวของจี้หลีมาแล้วสอดไปยังหน้าท้องที่เป็นแผลถูกแทง จี้หลีร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด ผ้าขนหนูชุ่มเลือดไปหมดทั้งผืน ชายชุดดำคว้ามันออกแล้วปาทิ้งลงพื้น เขาเปิดกระเป๋าเป้นำหูฟังสายสีแดงเข้มขึ้นมาทำการตรวจเบื้องต้น

อวี้ปินเปิดประตูมาพร้อมยาหนึ่งถุง ในนั้นมีเกลือแร่มาด้วย เหมือนรู้ใจกันอวี้ปินผสมกับน้ำสะอาดพร้อมกับใส่ขวดสะอาดต่อสายยางยื่นให้ชายชุดดำทำการต่อกับเข็ม ที่อวี้ปินทำได้ก็เพราะเขาก็ร่ำเรียนคณะพยาบาลมาแต่แค่ไม่จบเนื่องจากก่อเรื่องเอาไว้เสียก่อน

จี้หลีก้มมองดูวิธีการรักษาของชายชุดดำอยู่ตลอด จู่ๆ เขารู้สึกเจ็บบาดแผลถูกแทงก็พบว่าชายชุดดำใช้นิ้วหวัดว่าแผลลึกขนาดไหน แต่แล้วเสียงพรูลมหายใจดังขึ้น

“แผลไม่ลึก เย็บได้ไม่ต้องส่งโรงบาล”

“แล้วที่เลือดไหลไม่หยุดละ” อวี้ปินเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“คนไข้คงตกใจนะหัวใจเต้นเร็ว จะเย็บแผลแล้วนะขอยาชา” ยาชาชนิดที่หาซื้อทั่วไปได้ถูกทารอบบาดแผล เลือดหยุดไหลแล้วช่างน่าประหลาดใจไม่น้อย อวี้ปินมองหน้าชายชุดดำพร้อมพยักหน้า ยานอนหลับที่ผสมในน้ำเกลือแร่ออกฤทธิ์ทำให้คนไข้หลับไป

ผ่านไปสองชั่วโมง อวี้ปินเก็บกวาดทุกอย่างเรียบร้อยรวมทั้งเปลี่ยนเสื้อผ้าทำความสะอาดร่างกายให้คนไข้ จี้หลีสะดุ้งตื่นขึ้นมามองดูหน้าท้องด้านซ้ายก็ถูกปลาสเตอร์กันน้ำขนาดใหญ่แปะติดเอาไว้

“ขอบคุณมากๆ ครับ” จี้หลีกล่าวขอบคุณออกไปด้วยใจจริง เขามีอาการปวดแผลอยู่บ้างแต่รู้สึกดีกว่าคราวแรก

“ไม่ต้องขอบคุณก็ได้ครับ เพราะผมรับคำขอบคุณเป็นตัวเงินเท่านั้นครับ อวี้ปินฝากนายเก็บเงินเขาด้วย”

“แล้วไปที่เดิมใช่ไหม” อวี้ปินเอ่ยถามคำถามเดิมๆ ที่เขาถามเป็นประจำ สถานที่เดิมที่ว่านั้นก็คือ สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าของศาสนจักรที่พวกเขาทั้งคู่ถูกชุบเลี้ยงมาจนโต

จี้หลีมารู้ข้อมูลทีหลังว่าหมอเถื่อนที่เย็บแผลให้เขาในวันนั้นเป็นเพียงนักศึกษาแพทย์อายุยี่สิบปีเท่านั้น น่าตกใจในพรสวรรค์ของชายชุดดำและนับจากเหตุการณ์นั้นดอกเตอร์แบล็กก็โด่งดังเป็นพลุแตกเพราะจี้หลีผู้เป็นบุตรชายคนเดียวของตระกูลจี้ที่มีกิจการกึ่งผิดกฎหมายถูกหมอเถื่อนนามดอกเตอร์แบล็กช่วยเหลือชีวิตเอาไว้ ชื่อเสียงของดอกเตอร์แบล็กเลื่องลือในวงการสีเทาไปจนถึงวงการสีดำ คนไข้ด่วนคนไหนที่ไม่สะดวกเข้าโรงพยาบาลต่างพึ่งพาดอกเตอร์แบล็กถึงแม้ต้องแลกกับค่าใช้จ่ายแสนแพงกว่าปกติหลายเท่าตัวพวกเขาก็ยอม